30 de agosto de 2012

Iria Grandal, otro sueño olímpico de Ferrolterra

Cuando uno acude un domingo tras otro a A Malata, como quien siente una especie de fervor místico, y tiene que cumplir con sus obligaciones ante su escudo y sus colores, ante su gente, es porque una vocecilla en tu interior te empuja y casi te obliga a tener que estar ahí, con los tuyos. En Marea Verde tenemos un total convencimiento de que la inmensa mayoría de los socios del Racing no sólo son fieles al equipo, al que domingo tras domingo, con lluvia, con sol, con patrón, con resaca, ..., van al estadio a apoyar; detrás de eso hay un fortísimo apego a su tierra, a sus raíces. Y también detrás de esos sentimientos, hay pequeñas historias que nos hacen estar felices de estar ahí. Hoy hablaremos sobre una de ellas ... 

Era tiempo de olimpiadas, los periódicos y la sociedad en general hablaba de los deportistas y de sus proezas, de sus medallas, de sus récords, del recuento diario de quién lleva más o menos metales, de las decepciones y de las sorpresas. Ahí en el medio de todo ese “espectáculo” como quién no ha roto nunca un plato aparece una chica de una ciudad del noroeste, su nombre Iria Grandal, y su pueblo el mismo que el nuestro, Ferrol.

Marea Verde es una peña ferrolana, por encima de todo, por eso, cuando en esos juegos olímpicos, comenzamos a seguir la evolución de nuestra pequeña joya, Iria Grandal, no hizo falta demasiado para ver en ella algo, una luz que sólo reconocerías en alguien de tu propia tierra. Iria, como nuestro pueblo, cuando era fruto de las críticas y la daban "por muerta", fue quien de sacar lo mejor de ella misma, remontar, y hacer soñar a todos sus vecinos. Iria, como el Racing, puede pasar una ronda, puede caer en otra, pero al final, cuando todo termina, te deja ese poso de orgullo y apego que pocos son capaces de dejar.

Por todo esto y más, Marea Verde lanzó un guante a la directiva del Racing, y propuso a Iria para ese más que merecido saque de honor del pasado domingo, y por eso la directiva, con Isidro Silveira e Antonio Aneiros a la cabeza, no solo recogieron ese guante, sino que abanderaron esa petición.
Para nosotros, como racinguistas, como ferrolanos, fue un auténtico placer poder presumir de arquera en Londres y poder darle esa salva de palmas que le brindamos desde el fondo el domingo en A Malata, y un gusto conocerla en persona, sacarnos unas fotos con ella y regalarle una bufanda de nuestra peña que lució durante el partido, tanto en el campo como en el palco, y que nos prometió llevar puesta igualmente en el pódium de Rio 2016, si eso como todos deseamos llega a suceder.

Y aprovechándonos un poco de ella, le mandamos unas preguntas que muy amablemente accedió a responder. Gracias a Iria por estos momentos que quedarán en nuestro recuerdo. Que sean muchos más




* El domingo pasado hiciste el saque de honor en el partido que daba comienzo a la nueva temporada del Racing. ¿Qué te ha parecido la experiencia? ¿Te han tratado bien?

Creo que es una experiencia única que nunca voy a olvidar. Me sentí muy arropada por todos los que estaban allí. No dudaría en repetir, eso está claro.

* No sabemos si llegaste a escuchar cánticos que decían "Es ferrolana, Iria, es ferrolana". Después de tu vuelta, que sensaciones tienes, ¿te sientes ya un poco profeta en tu tierra?

 

No me siento profeta, me gusta que Ferrol esté conmigo apoyándome, pero creo que soy una deportista como otra cualquiera; sí, fui a unos Juegos Olímpicos pero como también muchos otros pueden llegar a conseguir ir a base de esfuerzo y constancia.

* ¿Eres consciente del revuelo que había en las redes sociales durante tu participación en las olimpiadas?, un hastag #ferrolimpicos en twitter, gente, periodistas...con sus fotos de perfil con tu cara...realmente, ¿llegas a notar ese apoyo virtual?

Antes de ir a Londres hubo varias personas en el mundo del tiro con arco que me criticaron bastante y me afectó más de lo que quisiera. Todos los mensajes de apoyo y de ánimo en las redes sociales los agradecí más que nunca, me ayudaron mucho a la hora de quitarme presión y de tirar disfrutando.

* Vienes de unos juegos olímpicos, que se supone es el máximo evento para cualquier deportista. ¿Qué tal la experiencia, es como uno la esperabas, ha superado las expectativas te ha defraudado? 


Supera las expectativas. Siempre sueñas con ir a unos Juegos Olímpicos, te cuentan historias, lo ves en la televisión, pero luego vivirlo es una experiencia que quieres volver a repetir tantas veces como sea posible. Hasta que el cuerpo aguante.
 

* Imaginamos sabes que corren cientos de leyendas sobre la Villa Olímpica y sus pobladores ...no queremos ser muy indiscretos, pero solo dinos si son leyendas urbanas o tienen algo de real …

Creo que muchas si que son reales, pero no puedo asegurarte nada porque los días que estuvimos allí nos pasábamos el día en el campo de tiro y no podíamos convivir mucho con la gente de allí.
 

* Somos muy de cotilleos, viste a alguna “superstar” de cerca o trataste con ella? Algún Phelps, Bolt,, Sharapova, Gasol ...¿alguna anécdota de ellos o con ellos?

Vi a muchos deportistas famosos. Creo que como anécdota me queda que un día yendo hacia el comedor vimos a Michael Phelps con gafas de sol y capucha puesta, fuimos a pedirle una foto y nos dijo que no, estaba claro que quería pasar desapercibido. Al día siguiente lo vimos a las 7 de la mañana en el comedor y siguió rechazándonos la foto. Ya sabiendo como era el muchacho este, vinieron mi padre y mi hermano una mañana a la Villa Olímpica, mi hermano vio a Phelps y fue corriendo a pedirle una foto a pesar de mi advertencia de que no querría sacársela; un chico delante de mi hermano le pidió otra foto y le dijo que no, así que mi hermano desistió y se fue sin pedírsela. 
 

* Deportivamente, te quedaste a unos centímetros de la gloria (evitaremos cualquier chiste) y de dar la machada eliminando a una coreana (para quien nos lea, y si nuestras referencias no son malas, el tiro con arco en Corea es todo un deporte de masas). Deportivamente, ¿qué valoración tienes de los juegos?

Muy buena. Eran mis primeros Juegos Olímpicos, se me adelantaron 4 años respecto al nivel deportivo que tengo... Creo que siempre puede salir mejor, pero hay que ser realistas y también podría haberme salido mucho peor.
 

* ¿Cuantas veces volviste a tirar esa flecha de oro en los días posteriores en tu mente?

Siempre te quedas con mal sabor de boca al perder así, en una flecha de desempate, pero después de que ella tirara esa flecha al 10, tan cerca del centro supe que ya era prácticamente imposible superarlo. Tiré lo mejor que pude a pesar de que me vino una ráfaga de viento y me doy con un canto en los dientes por haberme hecho un 9 casi 10.
 

* Eres joven, así que toca mirar al futuro... ¿qué objetivos te marcas para este año?

Este año tengo muchas cosas que debería haber trabajado antes y que al ser año olímpico no pude trabajar y tuve que posponerlas para después de los Juegos. No tengo ningún objetivo de resultado, quiero trabajar todo eso y disfrutar tirando sin presión que hace años que no lo consigo. Este año que viene supongo que iré a mi primer Campeonato del Mundo Absoluto así que también quiero aprender de una experiencia más y mejorar para dentro de 3 años poder clasificarme para los siguientes JJ.OO.
 

* Imaginamos que del tiro con arco en España es muy complicado vivir. Cuéntanos algo de la Iria no arquera.

La verdad es que estos dos últimos años no hubo mucho de la Iria no arquera. Pero estudio periodismo en la Universidad Complutense de Madrid, o por lo menos lo intento. Es difícil compaginar el estudio de una carrera con el entrenamiento de un deportista de élite, y más ahora con el cambio de licenciatura a grado. Este año espero ponerme más las pilas ya que es un año más relajado.
 

* Toca la parte más futbolera y ferrolana...dinos, hiciste el saque de honor, se te vio aplaudiendo en el palco, pero...confiesa, ¿habías ido más veces a un partido del Racing?

Confieso que no, bueno, cuando era pequeña, pero no lo recuerdo. Pero ni a un partido del Racing ni a ningún otro de cualquier otro equipo. No tengo mucho tiempo en mi día a día para ir a ver partidos. Hoy me ha regalado mi tía abuela el carnet de socia del Racing, así que si coincide cualquier fin de semana que venga con algún partido no dudaré en ir, eso está claro.
 

* La experiencia, de estar en el campo, de verlo en directo, de la afición... te imaginabas algo así en A Malata? Vimos como después alababas por twitter al fondo sur y el ambiente que daba.

Sí, no paraba de decir que me gustaría estar en el fondo sur por esos ánimos que daban. Yo soy de esas, de estar todo el día gritando y animando. A lo mejor cuando vaya a ver algún partido a ver si me dejan y me cuelo por allí en lugar de ir a tribuna.
 

* Estos días te hemos visto en un montón de fotos con políticos, deportistas famosos y no tanto, pero reconócelo, la mejor de la foto ha sido con la gente de Marea Verde. ¿Es así?

Las fotos con los políticos está claro que siempre es politiqueo, hay que hacerlo aunque en realidad a ninguno de los dos le apetezca. Con los deportistas famosos pues si que me hace ilusión, sobretodo las de estos dos últimos días con Javi Gomez Noya y con David Cal. Pero también hace ilusión que una peña como Marea Verde me haya hecho un hueco entre ellos para hacernos una foto y para regalarme una bufanda, lo agradezco muchísimo.

- Para acabar, y antes de hacerte un pequeño test...simplemente decirte que el verdadero palco en A Malata es el fondo sur, así que esperamos no tardes mucho en venir allí cuando tus obligaciones te lo permitan a ver algún partido con la gente de Marea Verde
 


* Test:

Un lugar para perderse: Donde estoy ahora mismo, en mi casa de Seselle.
 

Un lugar para no volver: Shenzhen en China.
 

Un vicio confesable: El Call of Duty. Me puedo pasar horas y horas jugando.
 

Un deporte que no sea el tiro con arco: Gimnasia artística.
 

Un momento que jamás olvidarás: Creo que momentos que nunca olvidaré son los veranos con mis primos y mi hermano en Seselle. Deportivamente hablando sería la semifinal que gané y que me daba la plaza para los JJ.OO. 

Un sueño: Ganar una medalla olímpica. 

Un equipo de fútbol: No soy de ningún equipo en especial la verdad. El Racing me gusta porque ves ahí jugando a gente conocida, a gente que ves por la calle, y porque la gente lo vive de verdad. En equipos mayores las peñas que hay no son ni allegados a los jugadores ni nada, es todo más artificial, pero si tuviera que elegir uno supongo que sería el Barcelona porque me gustan como juegan. 

Una peña de un equipo de fútbol (aquí te la juegas): Creo que sólo conozco Marea Verde. No tengo mucho donde elegir, no sé de fútbol apenas, así que me decanto por Marea Verde, jajaja. 


*Desde aquí te damos carta blanca para que digas lo que quieras a los racinguistas que vean esta entrevista si así lo deseas:

Que hay que ir a animar ahí a tope al Racing, que este año van a ascender. Y que es una pena ver el estadio tan vacío en el primer partido de la Liga, espero que el buen resultado que hubo y ese buen juego que el Racing sabe hacer anime y convenza a más gente a ir a animar. El apoyo de la gente a un deportista parece que no, pero ayuda mucho a la hora de conseguir los resultados.




27 de agosto de 2012

Comeza o espetáculo

Permitídeme antes de facer unha crónica do partido de onte, compartir convosco unha cousiña que me sucedeu ou saír do estadio de A Malata...

Aínda coa emoción do vivido fun a casa duns coñecidos onde un grupo de xente xuntárase alí para ver un partido onde xogaba un deses equipos que fanse chamar grandes. Os que alí estaban, tampouco na sua totalidade, e a xeito de cortesía, comezaron a facer algunhas preguntas sobre o resultado, ou xogo do Racing e nalgún caso mesmo comentaron o "ambientazo" que viron na grada pola televisión, nun momento onde estaban zapeando. Pronto cambiaron de tema.

Comezaron a falar dos xogadores "dos seus equipos" e a comentar o marabillosamente que se vía o fútbol nunha pantalla de non sei cantas polgadas con son envolvente, que case parece que esteas non campo. Como comprenderedes un tén unha certa educación, e non vai ser quén de decirlle a esa xente o contrario, pero entre nós, moitas maldades pasaban neses intres pola miña mente.

Durante un momento pensei en comentarlles o que significa unha primeira xornada, ese momento no que sacas o carnet do peto ainda quentiño e novo, o momento no que a conversa que estas a manter mentras subes a escaleira pasa a un segundo plano, xusto no momento en que chega o teu nariz ese recendo do céspede.
Comentarlles os esforzos que un fai para chegar ó seu asento mentras vai saudando a xente nos accesos, no bar sobretodo, da que facía un par de meses non sabia nada. 
O momento en que salta o teu equipo co himno de fondo e ti lles aplaudes…a eles…e lles das alentos, e te miran…a ti.

O momento en que una heroina ferrolán fai o saque de honra e ti bates todas as palmas que gardaches para ela despois da frecha de ouro con aquela coreana. Ía explicarlles o son a respeto, cando se cala todo un estadio durante un minuto en honor a un mito racinguista chamado Yurrita, heroe da final do 39.

Non lles comentaría nada do fútbol de salón que desplegou hoxe o meu equipo, iso e parvada… hai moitos equipos que o fan, o que lles ía explicar era o sentimento de honra cando ves como as cousas van saindo ben, cando os Diablos Verdes comezan a cantar o “volveremos” ou o “esto es Ferrol”, e ves aos teus compañeiros de peña bater palmas como se nada acontecese o ano pasado… pero que queredes que vos diga…non fixen nada, e é que realmente e moi difícil explicarlle a ese pequenos ratonciños de bar e salón, o que e ter apego de verdade a un equipo, e sentilo realmente teu, o que é realmente o fútbol, un sentimento.

Eu a todo isto, tiña de encargo facer una crónica do partido ou algo así…

O colexiado sinalaba o comezo, e apenas comezábamos a bater palmas e a afinar a gorxa, xa estaba o noso capitán Pablo Rey metendo un gol. Ó pouco Pumar dende a banda poñía un balón que Manu Barreiro empurraba ó fondo.





O Racing combinaba, xogaba polas bandas, polo centro, menos en defensa porque non era necesario, xogaba por tódolos lados, daba gusto estar vivindo ese espectáculo na terceira. As novas fichaxes estaban un pouco perdidas nalguns casos, pero os veteranos como Antonio os poñían no sitio rápidamente.




Dani Rodríguez cun toque sutil pero colocado aumentaba a conta, de novo a pase de Pumar. E así pouco a pouco, chegábamos ao remate da primeira parte con Iago Iglesias fóra do campo por mor dun problema na espalda.

Na segunda parte saía o campo Jorge Rodríguez, e apenas tomáramos sitio, algún aínda estaba no bar comentando a primeira parte, xa fixera o cuarto para a conta racinguista.







O partido foi avanzando sen apenas ocasión algunha para o equipo de Ordes, salvo algún balón illado que tivo que sacar o noso porteiro titular onte, Camacho, ou a defensa que sempre estivo no sitio atenta os rexeites.

No minuto 60 chegaba o derradeiro gol do día, esta vez a cargo de Rubén Comesaña de cabeza a saída dun corner. Dende aquí ó final unha festa na grada, con caras de ledicia na parroquia ferrolán.



A tempada comeza forte, con ilusión, e con gañas de que chegue xa o partido de As Pontes, onde con case total seguridade estaremos presentes, apoiando ó equipo da nosa cidade. 

25 de agosto de 2012

Carta de presentación

Fai xa 12 anos comezábamos un proxecto, un grupo de amigos, coa intención de impulsar o racinguismo, e decidimos creala "Peña racinguista Marea Verde" co fin de seguir o noso Racing de Ferrol ata onde as nosas forzas e sobretodo os nosos medios nolo permitan.
 
Neste tempo fomos crecendo paseniñamente, pero sempre mantendo os valores racinguistas e ferrolans por riba de todo. Viaxamos pola comarca, por Galicia e por terras máis lonxanas dentro do territorio español, moi lonxanas nalguns casos. Vivimos ascensos cos nosos compañeiros e amigos, por desgracia tamén dolorosos descensos, tratando sempre de facer amizades dentro do posible, no mundo do fútbol.

 
Hoxe en día mantemos a mesma ilusión coa que comezamos, e por iso decidimos facer este "blog" para continuar fomentando o espíritu racinguista na nosa terra, ou aló onde chegue.

 
Tentaremos entretervos, informarvos de historias dende o punto de vista dos afecionados e tamén comentaremos as novidades da nosa peña. Non nos poñemos límites e iremos evolucionando o voso lado se decidides acompañarnos neste novo proxecto.

Dín que para rexurdir hai "que tocar fondo", e con todo o respeto hacia os demáis rivais e siareiros, pero a terceira non é o noso sitio como clube nin como cidade; así que dende o fondo animaremos as nosas cores para que dende o fondo voltemos ao noso lugar.

 Recibide un cordial saludo dende a "Peña racinguista Marea Verde"